Recensie 'Tron: Ares' 7 Oct 8:00 AM (15 days ago)
In Tron: Ares (2025) wordt Ares (Jared Leto) vanuit de digitale wereld naar de echte wereld gestuurd door Julian Dillinger (Evan Peters). Ares moet op deze gevaarlijke missie de computercode vinden waarmee Dillinger Systems ervoor kan zorgen dat de AI-wezens permanent in de echte wereld kunnen blijven. Deze code is echter in handen van Eve Kim (Greta Lee), CEO van Encom, en zij geeft deze niet zomaar op.
Tron: altijd meer spektakel dan verhaal
De Tron-franchise staat niet bekend om fantastische karakterontwikkeling, Oscarwinnend dialoog of een diepgaand verhaal. De Tron-franchise staat bekend om één ding: schitterende, vooruitstrevende visual effects, en daar levert het ook in. Wanneer je vandaag de dag naar TRON (1982) kijkt, is het moeilijk voor te stellen dat dit ooit revolutionaire special effects waren. De sprong van Tron naar TRON: Legacy (2010) was dan ook groot. En de, voor die tijd, revolutionaire de-aging techniek met Jeff Bridges (The Big Lebowski (1998)) was in Tron: Legacy ook zeer indrukwekkend. Zo'n sprong vind je niet in Tron: Ares, maar indrukwekkend zijn de special effects wel. Ook de nieuwe muziek van Nine Inch Nails brengt de actiescènes naar een hoger niveau, hoewel dit in de tweede helft van de film een beetje herhalend aan kan voelen. Regisseur Joachim Rønning weet met de indrukwekkende special effects en goede actiescènes er visueel een waar spektakel van te maken.
Joachim Rønning levert een wisselend resultaat
Na wisselende successen met Pirates of the Caribbean: Salazar's Revenge (2017), Maleficent 2 (2019) en Young Woman and the Sea (2024) heeft Disney voor de vierde keer het vertrouwen gegeven aan Rønning. Samen met een relatief onervaren schrijfteam, maar met een sterke cast bestaande uit Jared Leto, Greta Lee, Evan Peters en Gillian Anderson, regisseert Rønning met Tron: Ares een film die toch wisselend scoort. Hoewel de echte wereld een verfrissende twist zal zijn voor Tron-fans, weet het verhaal zelf weinig vernieuwing te brengen. En hoewel je indrukwekkende actiescènes hebt, volgen deze scènes niet echt de eigen opgezette regels van de wereld. En hoewel de cast goed werk levert, vind je, met uitzondering van één of twee karakters, ook geen karakterontwikkeling in de film.
Vermaak voor fans, maar geen publiekstrekker
Trailers waaruit je niet kan halen waar de film over gaat: een slechte trend die Hollywood steeds vaker lijkt te gebruiken. De tijd dat een grote naam op het scherm genoeg stoeltjes vult, is al lang en breed voorbij en dus zijn nieuwe en innovatieve marketingstrategieën nodig. Deze zie je gelukkig steeds vaker, maar helaas doet Tron: Ares weinig innovatiefs op dit gebied. Zelfs na het zien van de film kan je uit de trailer nog steeds niet halen waar de film over gaat, en dus zal Disney naar verwachting geen grote financiële klapper kunnen bijschrijven. Ware sciencefiction- (en in het specifiek Tron)fans zullen zich zeker wel vermaken met dit derde deel, er zitten immers genoeg gave sciencefiction momenten in en de actie is even indrukwekkend als vermakelijk. Voor het grote publiek zal Tron: Ares echter te weinig originaliteit brengen en zal dit geen memorabele ervaring zijn in de bioscoop.
Beoordeling: 3* / 5
Recensie 'A House of Dynamite' 6 Oct 3:01 AM (16 days ago)
Kathryn Bigelow, de regisseur van A House of Dynamite (2025), wordt bestempeld als iemand die films voor mannen maakt. Zelf heeft ze daar geen boodschap aan en is ze van mening dat het niet uitmaakt wie de film maakt of voor wie die geschikt is. Ze is er sowieso voor dat er meer vrouwelijke regisseurs moeten komen. Als we kijken naar een aantal van haar films zoals Detroit (2017), Zero Dark Thirty (2012) en het Oscarwinnende The Hurt Locker (2008), kunnen we in ieder geval stellen dat ze meer man- dan vrouwgericht zijn. Zo kiest ze ook altijd voor sterke persoonlijkheden en mensen die leiding en initiatief nemen. Dat is in haar nieuwe film niet anders.
Gespannen situatie
In A House of Dynamite krijgt Amerika te kampen met een nucleaire raket die vanaf een onbekende locatie – waarschijnlijk vanaf de Stille Oceaan – binnen twintig minuten ergens in een Amerikaanse staat terechtkomt. We volgen een aantal scenario's vanuit verschillende invalshoeken. We zien een militaire basis die reageert, een minister van defensie, het regiecentrum van het Witte Huis en uiteindelijk de president (Idris Elba) zelf. De centrale vraag is: wie doet wat en als het mis dreigt te gaan. Hoe reageer je?
Majoor Daniel Gonzalez (Anthony Ramos) en zijn team zijn de eersten die de raket zien. Vervolgens is kapitein Olivia Walker (Rebecca Ferguson) aan zet, die met haar team adequaat reageert maar geen paniek ziet en in de veronderstelling is dat dit een vergissing moet zijn. Binnen een mum van tijd zien we verschillende belangrijke personages zoals een veiligheidsadviseur en een hoge militair opduiken die ieder een taak hebben. Alleen het scherm van POTUS (The President of the United States) staat op zwart. Hij lijkt afwezig. Pas later horen we zijn stem.
Mozaïek
De verhalen en handelingen worden in een mozaïek geheven waardoor elke twintig minuten vanuit een ander perspectief verschijnt. Sommige zinnen die je eerder hoorde, komen in een andere scène weer terug. Het is knap gemonteerd en het verhoogt de spanning. Als duidelijk is dat de raket niet onderschept is, rest alleen nog het evacueren van zoveel mogelijk mensen, maar het is haast ondoenlijk. Als onduidelijk is wie de vijand is, maar je weet wel dat zich een tragedie zal afspelen, wat doet dat dan met je? En welke beslissing moet je dan nog nemen? Geeft de president het bevel om wraak te nemen? Maar op wie en waarom als iedereen het kan zijn?
Beangstigend beeld
Het einde van de film zal voor sommigen misschien als een verrassing komen en kan misschien teleurstellend zijn. Maar goed beschouwd is dit het beste einde. Omdat alles open blijft, kan en mag je zelf invullen hoe het afloopt en dat maakt het misschien wel heftiger en intenser dan het ook daadwerkelijk laten zien.
A House of Dynamite is daarmee meer een politieke film geworden die een heel realistisch en actueel beeld geeft van hoe het er aan toe kan gaan als we geconfronteerd worden met een dergelijk scenario. Dat scenario, dat geschreven is door Noah Oppenheim, is razend knap, uiterst secuur en realistisch en met oog voor veel detail geschreven. Bigalow heeft de regie strak in handen. Samen met een effectieve cameravoering, een aanwezige soundtrack en uitstekend spel van alle acteurs, is dit een film die ons een spiegel voorhoudt van een werkelijkheid waarvan we alleen maar hopen dat dat nooit zal voorkomen.
Beoordeling: 4* / 5
Recensie 'The Long Walk' 29 Sep 4:10 AM (23 days ago)
In The Long Walk (2025) wordt jaarlijks een loting gehouden waaraan jongens vanaf achttien jaar vrijwillig mogen deelnemen. Uit elke staat wordt één kandidaat gekozen. De regels zijn eenvoudig, maar genadeloos: loop minimaal drie mile (vijf kilometer) per uur, stop niet, en wie het tempo niet volhoudt, krijgt na drie waarschuwingen de kogel. Wie als laatste overblijft, ontvangt de prijzenpot.
Francis Lawrence kiest voor directheid en emotie
Waar veel films de eerste akte nog vullen met bijzaken, kiest regisseur Francis Lawrence (Hunger Games-franchise) voor een directe aanpak, en deze aanpak werkt. The Long Walk begint met Ray (Cooper Hoffman), die bij de start wordt afgezet door zijn moeder. Een openingsscène waarmee gelijk de emotionele ondertoon wordt gezet die door de hele film voelbaar blijft. Desondanks vervolgt de film verrassend luchtig, mede door de flauwe grappen en de chemie tussen de deelnemers. Maar dit gevoel verdwijnt snel. Nog voor de titel in beeld komt, laat de eerste 'afvaller' duidelijk zien wat er op het spel staat. Lawrence deinst niet terug om hier en daar beelden te laten zien die allesbehalve prettig zijn en varieert slim: soms valt een loper buiten beeld af, soms confronteert hij het publiek volledig met het geweld. Dat maakt The Long Walk zowel ongemakkelijk als emotioneel, vooral dankzij de overtuigend neergezette band tussen Ray en McVries (David Jonsson).
Hoffman en Jonsson geven emotionele diepte aan The Long Walk
Hoffman (Licorice Pizza (2021)) zet zijn karakter Ray fantastisch neer. De emotionele staat van Ray schommelt veel en hij weet elke scène met overtuiging te brengen. Hoffman schittert vooral nadat zijn ware motivatie onthuld wordt. Hoewel dit niet de plot twist van het jaar is, brengt het wel extra dimensie aan zijn karakter. Toch is het David Jonsson (Alien: Romulus (2024)) die de show steelt. In vrijwel elke scène toont hij een andere kant van McVries, waardoor je hem steeds opnieuw leert waarderen. Een optreden dat absoluut in aanmerking komt voor film prijzen. Ook Mark Hamill (Star Wars (1977)), verrast als The Major. Zijn rol lijkt klein, maar de impact ervan is groter dan je wellicht verwacht. Een sterke bijdrage van Mark Hamill aan zijn tweede Stephen King-verfilming van dit jaar.
Een waardige toevoeging aan Kings rijke filmgeschiedenis
Sinds 1976 zijn er maar liefst 37 (!) boeken van Stephen King geadapteerd naar het witte doek. Van iconen als The Shining (1980), The Shawshank Redemption (1994), It (1990) en The Green Mile (1999) tot mindere pogingen die snel vergeten werden. The Long Walk hoort duidelijk bij de eerste categorie. Je verlaat de zaal misschien niet in de meest vrolijke bui, maar wél met de overtuiging dat dit een van de beste Stephen King-adaptaties van de afgelopen jaren is.
Beoordeling: 4* / 5
Recensie 'A Big Bold Beautiful Journey' 25 Sep 2:52 AM (27 days ago)
In A Big Bold Beautiful Journey (2025), geregisseerd door de relatief onbekende Kogonada, maakt Margot Robbie een sterke indruk na twee jaar afwezig te zijn geweest sinds Barbie (2023). David (Colin Farrell) is onderweg naar een bruiloft in een oude huurauto met een bijzondere navigatie. Op deze bruiloft ontmoet hij Sarah (Margot Robbie), en samen beginnen zij een reis die hen langs belangrijke punten uit hun verleden voert en schitterende landschappen in het heden, om hen voor te bereiden op hun toekomst.
Tussen romcom en arthouse
A Big Bold Beautiful Journey is een origineel idee en neemt je mee op een reis waarbij je eigenlijk niet te veel vragen moet stellen. Bij de meeste films verlangt het publiek toch naar enige uitleg waarom de wereld is zoals die is, maar Kogonada (After Yang (2021)) weet je goed af te leiden van deze vragen. Met zeer herkenbare romcom-momenten, dialogen en chemie, gecombineerd met wat vagere concepten, zoekt Kogonada de mix op tussen de Hollywood-romcom en het arthousegenre. Wat het algemene publiek zal vinden, is echter: te veel arthouse voor de romcomliefhebbers en te veel romcom voor de arthouseliefhebbers. Onder begeleiding van schitterende muziek, gecomponeerd door Joe Hisaishi (Spirited Away (2001)), weet A Big Bold Beautiful Journey zijn sterke kanten te benadrukken. De film leunt op goed geschreven dialogen, hier en daar sterke humor, emotionele scènes en krachtig acteerwerk van Colin Farrell (The Banshees of Inisherin (2022)) en Margot Robbie, maar mist net dat beetje feel-good en romantiek om écht te overtuigen.
Margot Robbie verdwijnt, Sarah verschijnt
Wanneer je de sterrenstatus bereikt die Margot Robbie inmiddels heeft, wordt het steeds moeilijker om niet Margot Robbie te zien, maar Sarah. Alleen echt goede acteurs en actrices weten daar overheen te komen. Vanaf de eerste scène kijk je niet meer naar Margot Robbie, maar naar Sarah. Ze weet een complex karakter neer te zetten waarin je als publiek gemakkelijk over de 'red flags' heen kijkt en snel haar charme ontdekt. Vooral in de scènes met Sarah en haar moeder schittert Robbie. Colin Farrell speelt David, een vrijgezelle man die het hier en daar een beetje lijkt te hebben opgegeven. Wanneer hij Sarah ontmoet, wakkert er toch iets bij hem aan dat Farrell overtuigend weet te brengen. Met zijn dikke Ierse accent neemt hij je mee op hun reis, waarbij je zijn karakter ziet ontwikkelen; een knap geschreven karakterontwikkeling.
Potentie die de plank nét misslaat
Hoewel Kogonada een zeer ervaren regisseur is, is hij relatief nieuw voor de grotere Hollywoodfilms, en het is steeds meer de standaard dat deze films net een kwartiertje te lang duren. A Big Bold Beautiful Journey is daar helaas geen uitzondering op. Het lukt Kogonada net niet om te overtuigen met de zeer goed geacteerde en indrukwekkend gecomponeerde scènes. Hoewel je met twee Oscar genomineerde acteurs en een interessante regisseur de potentie hebt voor een nieuwe toevoeging aan de all-time klassiekers, zal A Big Bold Beautiful Journey voor de meeste mensen de plank nét misslaan.
Beoordeling: 3* / 5